Nibylandia

Wczorajsza noc przyniosła mi swego rodzaju ukojenie.

Pomijając różne wątki senne (śmieszne, dziwne albo nawet nudne) jeden wywarł na mnie ogromne wrażenie.

Siedząc gdzieś na kocu wśród łąk i drzew z nieznajomą osobą, zajmując się nawet nie wiem czym, nagle mój wzrok przykuwają drzewa, właściwie las. I zaczyna się przedstawienie. Wśród gałęzi unoszą się...to chyba elfy..to Nibylandia...to obraz jak z Piotrusia Pana... może bardziej kraina dorosłych niż dzieciństwa w tym przypadku. Czuć w niej ten cudowny błogi stan ducha, to spełnienie, jakby nie było czasu, unoszące się istoty beztrosko pływające w powietrzu, tam jest prawdziwa miłość, taniec braterskich dusz, taka bezinteresowność, czystość. Coś czego każdy z nas pragnie, ale nie chce się do tego przyznać. Patrzę na to żywe malowidło z fascynacją...nic się nie liczy...nie wiem co się dzieje obok, pewnie oczy błyszczą mi z podniecenia tym zapierającym dech w piersiach widokiem.
 Przepełnia mnie cudowna radość. Niewiarygodne, że istnieje taki świat!

 Stan nie do opisania...doprowadza mnie niemal do łez, ale to łzy szczęścia, wzruszenie pod wpływem tego co w życiu daje sens...